Lumbale spinale stenose komt vaak voor bij mensen boven de 60 jaar en chirurgie voor deze aandoening is een van de meest uitgevoerde ingrepen aan de wervelkolom bij volwassenen. De tunnel waar het ruggenmerg door de wervelkolom loopt, wordt steeds smaller door slijtage van de wervels en de tussenwervelschijven. De zenuwen die door dit vernauwde kanaal lopen kunnen samengeknepen worden wanneer de persoon gaat staan of een stukje gaat lopen, waardoor er zenuwtinteling, pijn, een verdoofd gevoel of zwakte ontstaat in de benen (dit wordt neurogene claudicatie genoemd). De symptomen zwakken af wanneer de wervelkolom wordt gebogen (bij zitten of naar voren leunen). Naar voren buigen creëert iets meer ruimte om het ruggenmerg heen en zorgt daarmee voor verlichting van de verschijnselen.

Dit is de rationele achter de interspinale spacers.

Interspinale spacers worden ter hoogte van de aangetaste wervelkolom geïmplanteerd tussen de botten aan de achterkant van de wervelkolom - het processus spinosus genoemd - en op deze manier wordt een voorwaartse buiging afgedwongen. Dit vermindert de druk op de zenuwen, wat leidt tot verlichting van de pijn in de benen. Vaak wordt de operatie uitgevoerd onder plaatselijke verdoving, maar het kan ook onder algehele narcose.

Heel veel patiënten rapporteerden een significante verlichting van de pijn na implantatie van de spacers en het huidige klinische bewijs toont aan dat deze procedure, op de korte en lange termijn, effectief is voor zorgvuldig geselecteerde patiënten. De ingreep kan echter ook mislukken en dan kunnen verdere operaties nodig zijn.

Patiëntselectie moet worden uitgevoerd door gespecialiseerde wervelkolomchirurgen, die hun patiënten meerdere chirurgische behandelingsopties kunnen aanbieden.

Afbeelding:
naar voren buigen, of flexie, ter hoogte van de aangetaste wervels, creëert een lichte toename van de intraspinale ruimte en geeft daarmee verlichting van de symptomen.