Wat u moet weten

Het voorbereiden van uw post-operatieve herstel begint al vóór uw operatie aan uw wervelkolom. Hoe fitter u bent voor de operatie, des te beter het is voor uw herstel. Bespreek zaken als traplopen, oefeningen, weer beginnen met autorijden en weer gaan werken, met uw chirurg en het ziekenhuisteam. Het hangt af van de aandoening die u heeft en de operatie die u ondergaat, met welke specifieke punten u rekening moet houden om uw post-operatieve herstel te bevorderen. Chirurgen hebben allemaal hun eigen adviezen over wat u wel en niet moet doen, dus zorg ervoor dat u ernaar vraagt. Hier volgen enkele algemene richtlijnen met betrekking tot de meest voorkomende operaties aan de wervelkolom.

Hier volgen enkele algemene richtlijnen met betrekking tot de meest voorkomende operaties aan de wervelkolom.

Snel weer bewegen is goed voor u. Het voorkomt dat u te stijf wordt en het vermindert het risico op complicaties zoals bloedstolsels in de benen. Na de operatie zult u behoorlijk gevoelig zijn en zal een goede pijnbestrijding, zoals voorgeschreven door uw zorgdeskundigen, u helpen om gemakkelijker te bewegen. Bepaalde operaties voor zenuwcompressiepijn destabiliseren de wervelkolom niet; u hoeft zich dus geen zorgen te maken over eventuele schade aan uw rug door weer normaal te bewegen. Bij veel voorkomende operaties, zoals een discectomie of decompressie, mag u slechts een korte periode in het ziekenhuis verblijven, zoals één nacht of een aantal dagen. Sommige neurochirurgische afdelingen voeren zenuwdecompressie-operaties uit als een dagbehandeling. Over het algemeen geldt dat hoe complexer de operatie is, des te langer uw ziekenhuisverblijf is. U moet dit bespreken met uw zorgteam, zij zijn er om u zo snel mogelijk te helpen te genezen. Als u weer goed kunt lopen en vertrouwen heeft in het bewegen, is het over het algemeen veilig om weer te gaan autorijden. Dat zal variëren van patiënt tot patiënt en is ook afhankelijk van de operatie. Een fitte, jonge patiënt, die een eenvoudige discectomie-operatie ondergaat, kan mogelijk na twee weken alweer veilig autorijden en werken, afhankelijk van het soort functie. Een oudere patiënt met een uitgebreidere ingreep doet hier langer over, meestal tussen de 6 en 12 weken. Als er voor de operatie zenuwpijn aanwezig was, kan dit in sommige gevallen snel herstellen. Bij andere patiënten duurt dit herstel langer. Over het algemeen is het na 6 weken duidelijk of de operatie geholpen heeft. Zenuwpijn herstelt niet altijd volledig. Voor symptomen van gevoelloosheid kan het soms vele maanden duren voordat deze verbeteren en soms houdt de gevoelloosheid zelfs aan. Fysiotherapie is niet altijd nodig. Voordat u uit het ziekenhuis ontslagen wordt, bereidt het zorgteam u meestal voor op een veilige terugreis naar huis. Dit kan betrekking hebben op het beoordelen van het lopen, traplopen en, indien nodig, het gebruik van hulpmiddelen bij het lopen en voor toiletbezoek.

Waar u op moet letten

Complicaties na ontslag uit het ziekenhuis zijn gelukkig zeldzaam, maar komen wel voor. Koorts en toenemende pijn en roodheid van de wond kunnen wijzen op een infectie; raadpleeg in een vroeg stadium een arts die u mogelijk kan geruststellen. Als u na de operatie een nieuwe, of duidelijk andere, zenuwpijn heeft, moet u medisch advies inwinnen. Nieuwe plasproblemen, vooral als dit gepaard gaat met gevoelloosheid rond de anus of het perineum, moeten met enige spoed medisch worden beoordeeld. Als u pijn of zwelling in uw kuit of uw been voelt, kan dit een aanwijzing zijn voor een bloedstolsel en kan behandeling nodig zijn. U moet medisch advies inwinnen.

Lumbale discectomie

Dit type operatie wordt normaal gesproken uitgevoerd bij patiënten die last hebben van zenuwpijn in het been (ischias). Ischias komt vaak voor bij patiënten van 30 tot 50 jaar oud. Bij deze groep patiënten is dit meestal te wijten aan een uitpuilende tussenwervelschijf (een 'hernia').

Er wordt een discectomie-operatie uitgevoerd om het deel van de schijf te verwijderen dat de zenuwpijn in het been veroorzaakt. Een 'decompressie' houdt het verwijderen in van bot of zacht weefsel dat de inhoud van het wervelkanaal in de verdrukking brengt. In sommige gevallen kan een combinatie van de twee procedures vereist zijn.

Een microdiscectomie verwijst eenvoudigweg naar het gebruik van een operatiemicroscoop in plaats van dat het iets zegt over de grootte van de incisie of de hoeveelheid verwijderd weefsel. Een mini open discectomie is dezelfde operatie, maar dan uitgevoerd met behulp van vergrootglazen of een gespecialiseerde bril.

Wervelkolomchirurgie voor ischias werkt meestal beter tegen pijn in het been dan voor pijn in de rug. Zowel de pijn in het been als de rugpijn kunnen echter verbeteren.

Een discectomie-operatie geeft een vrij snelle verbetering van de symptomen, maar er zijn enkele risico's aan verbonden.

Symptomen van gevoelloosheid of zwakte kunnen blijven bestaan na de operatie.

Bepaalde soorten hernia's komen vaker weer terug dan anderen. Een hernia-operatie heeft een recidiefpercentage van tussen de 7% en 15% binnen tien jaar. Dit blijft hetzelfde, of u nu een operatie ondergaat of niet.

Chirurgie is de beste optie als ernstige symptomen langer dan 6 tot 8 weken hebben aangehouden. Recente onderzoeken hebben aangetoond dat een wachttijd van ten minste vier maanden na het ontstaan van rug- en beenpijn een beter moment kan zijn voor een operatie voor wat betreft de uitkomst en de mate van herstel.

Chirurgie is minder risicovol en veiliger voor gezonde en fitte patiënten. Om de risico's te beperken, helpen eenvoudige maatregelen zoals stoppen met roken, afvallen en het verbeteren van de conditie.

Oudere patiënten kunnen specifieke risicofactoren hebben zoals hartaandoeningen. Als u bloedverdunners, zoals Warfarine, aspirine of Clopidogrel gebruikt, die het risico op bloedingen vergroten, moet uw operatieteam op de hoogte zijn.

Patiënten met diabetes hebben over het algemeen een licht verhoogd infectierisico en de zenuwen van diabetespatiënten herstellen mogelijk niet zo goed als bij anderen.

Uw chirurg zal met u de mogelijke risico's en voordelen van een specifieke operatie bespreken.

Spinale stabilisatie

Dit is een term die samen met de term 'spinale instrumentatie' wordt gebruikt. Hierbij wordt het te fuseren gebied ook gefixeerd met een implantaat, zoals een rigied systeem van schroeven en pinnen om beweging te verminderen en mogelijk een solide fusie te verbeteren. De implantaten, schroeven en pinnen zijn meestal gemaakt van titanium, zodat er een MRI-scan kan worden gemaakt indien nodig.

Wanneer de wervelkolom mechanisch instabiel is ten gevolge van breuken of botverlies door tumoren, zal stabilisatie van de wervelkolom met een metalen stellage het lopen weer eerder mogelijk maken en wordt het risico verkleind dat wervels zich verplaatsen en daardoor pijnklachten veroorzaken.

Bij een scoliose-operatie zal de wervelkolom meestal worden gestabiliseerd met schroeven en pinnen om de wervelkolom in een nieuw uitgelijnde positie te houden, totdat botgenezing en fusie hebben plaatsgevonden.

Spinale Fusie

Cervicale fusie: cervicale fusie wordt meestal uitgevoerd om een cervicale hernia te behandelen, maar het wordt ook gedaan om sporen van botten te verwijderen die geassocieerd zijn met cervicale spinale stenose en artritis. Cervicale fusie wordt meestal uitgevoerd door middel van een benadering via de voorkant van de nek.

Lumbale fusie: het doel van een lumbale wervelfusie is om het pijnlijke bewegingssegment in de onderrug te demobiliseren. Meestal wordt dit type operatie uitgevoerd vanwege pijn en invaliditeit veroorzaakt door lumbale degeneratieve schijfaandoeningen of een spondylolisthesis, waarbij twee wervels tegen elkaar glijden. Het gewricht tussen twee botten wordt verwijderd en vervangen door een bottransplantaat dat de twee botten laat samengroeien. Dit transplantaat kan uit de heup van de patiënt worden gewonnen of er kan een synthetisch implantaat voor worden gebruikt. Omdat er in de wervelkolom zoveel bewegende gewrichten zijn, heeft de patiënt mogelijk helemaal geen last van stijfheid als een of twee gewrichten zijn samengesmolten.
De benadering van de wervelkolom kan plaatsvinden vanaf de voorkant, de achterkant, zowel de voor- als achterkant of de zijkant, afhankelijk van waar de fusie moet worden uitgevoerd.

Interspinale spacers

Lumbale spinale stenose komt vaak voor bij mensen boven de 60 jaar en chirurgie voor deze aandoening is een van de meest uitgevoerde ingrepen aan de wervelkolom bij volwassenen. De tunnel waar het ruggenmerg door de wervelkolom loopt, wordt steeds smaller door slijtage van de wervels en de tussenwervelschijven en de zenuwen die door dit vernauwde kanaal lopen, kunnen samengeknepen worden wanneer de persoon gaat staan of een stukje gaat lopen, waardoor er zenuwtinteling, pijn, een verdoofd gevoel of zwakte in de benen ontstaat (dit wordt neurogene claudicatie genoemd). De symptomen zwakken af wanneer de wervelkolom wordt gebogen (bij zitten of naar voren leunen). Naar voren buigen creëert iets meer ruimte om het ruggenmerg heen en zorgt daarmee voor verlichting van de verschijnselen.

Dit is de achterliggende gedachte achter de interspinale spacers.

Interspinale spacers worden ter hoogte van de aangetaste wervelkolom geïmplanteerd tussen de botten aan de achterkant van de wervelkolom - het processus spinosus genoemd - en op deze manier wordt een voorwaartse buiging afgedwongen. Dit vermindert de druk op de zenuwen, wat leidt tot verlichting van de pijn in de benen. Vaak wordt de operatie uitgevoerd onder plaatselijke verdoving, maar het kan ook onder algehele anesthesie.

Heel veel patiënten rapporteerden een significante verlichting van de pijn na implantatie van de spacers en het huidige klinische bewijs toont aan dat deze procedures, op de korte en lange termijn, effectief zijn voor zorgvuldig geselecteerde patiënten. De ingreep kan echter ook mislukken en dan kunnen verdere operaties nodig zijn. Patiëntselectie moet worden uitgevoerd door gespecialiseerde wervelkolomchirurgen, die in staat zijn om hun patiënten meerdere chirurgische behandelingsopties aan te bieden.

Kunstmatige tussenwervelschijfvervanging

Tussenwervelschijfvervanging is een operatie die als doel heeft om de bewegelijkheid van de patiënt te behouden. Elke patiënt moet preoperatief zorgvuldig worden geëvalueerd, aangezien veel patiënten niet geschikt zijn voor deze procedure.

Het wordt soms aangeboden voor ernstige rugpijn in de lumbale wervelkolom die niet is verbeterd, ondanks het proberen van behandelingen die meestal effectief zijn. Er wordt vaak een CT-scan gemaakt om artritis van de kleine facetgewrichten van de wervelkolom uit te sluiten, want als er artritis aanwezig is in deze gewrichten, zal de operatie waarschijnlijk niet helpen. Tussenwervelschijfvervanging in de lumbale wervelkolom is niet zo populair als 10 jaar geleden. Na de operatie lijken de eerste resultaten uitstekend, maar de resultaten op lange termijn lijken niet veel te verschillen van een spinale fusie voor rugpijn. De operatie wordt aan de voorkant van de wervelkolom uitgevoerd via de buik of via de zijkant van de buik.

In de cervicale wervelkolom, net als in de lumbale wervelkolom, is het doel om de vorm en functie van de originele schijf na te bootsen. De operatie, die wordt uitgevoerd via de voorkant van de nek, houdt in dat de aangetaste schijf wordt verwijderd en er een kunstmatige schijf in deze ruimte wordt geplaatst.