Omdat een spinale infectie een zeer zeldzame aandoening is met een jaarlijkse incidentie van 4-10 gevallen per miljoen patiënten, wordt de ziekte vaak pas laat gediagnosticeerd. De symptomen zijn meestal ook niet-specifiek, maar een uitgebreide voorgeschiedenis van de patiënt is voor de arts noodzakelijk om deze aandoening te vermoeden en verder te gaan met aanvullende diagnostiek.

Een primaire spinale infectie presenteert zich soms met of na infecties van andere lichaamsgebieden, bijvoorbeeld van de galblaas, gewrichten, een longinfectie of zelfs een infectie van de hartkleppen (endocarditis). Naast de eerder beschreven risicofactoren, zou een nieuwe infectie in het lichaam gepaard met rugpijn (niet gerelateerd aan inspanning en welke erger wordt tijdens de nacht) het vermoeden van een spinale infectie moeten wekken. Koorts kan ook aanwezig zijn.

Een secundaire infectie kan ook optreden na een spinale ingreep, maar is uiterst zeldzaam. In dit geval is de anamnese van toegenomen rugpijn na een ingreep, samen met andere symptomen van infectie, de aanwijzing voor de diagnose.

Sommige gevallen van spinale infecties kunnen leiden tot verlamming van alle ledematen (wanneer de cervicale wervelkolom wordt aangetast) of van beide onderste ledematen (wanneer de thoracolumbale wervelkolom is aangetast). Deze verlamming kan optreden door pusvorming in het wervelkanaal (abces) of door abnormale mobiliteit van het geïnfecteerde segment (instabiliteit), beide leidend tot compressie van de zenuwstructuren in het wervelkanaal (ruggenmerg of zenuwwortels).

De diagnose zal voornamelijk worden gesteld aan de hand van een MRI-scan (magnetische resonantiescan) van de wervelkolom. De MRI laat precies zien hoeveel het wervelkanaal is vernauwd en in hoeverre het ruggenmerg hierdoor wordt aangetast. Een bloedonderzoek is ook erg belangrijk en kan niet-specifieke afwijkingen vertonen die ook de graad van de infectie aantonen.